جاودانه گرایان – آیا علم می‌تواند مانع مرگ شود؟
جمعیت شناسان تخمین می‌زنند که پیش از نسل ما تقریبا ۱۰۰ میلیارد نفر زندگی کرده و درگذشته‌اند. این حقیقتِ طبیعت انسانی است. همانطور که مسیحیان قرون وسطایی عقیده دارند، به یاد داشته باشید که روزی خواهید مرد.
مرگ تنها نتیجه دو اصل در طبیعت است؛ ۱) قانون دوم ترمودینامیک، یا این واقعیت که در جهان ما پیکان زمان وجود دارد که منجر به آنتروپی (درگاشت) و سقوط و مرگ احتمالی همه‌ی منظومه‌ها از ستاره‌ها و انسان‌ها گرفته تا کل جهان هستی، می‌شود. ۲) منطق تکامل، یا حقیقت اینکه انتخاب طبیعی باعث ایجاد ژن‌های جاودانه و جسم فانی از طریق زاد و ولد می‌شود زیرا بهینه‌تر است تا منابع، صرف نسل‌های آینده شوند. ما می‌میریم تا دیگران هم زندگی کنند. در ۲۵ سال اخیر، برخی از دانشمندان هدفشان این بوده است که طول عمر انسان را به قرن‌ها، هزاره‌ها و احتمالا تا ابد افزایش دهند. این رویا پردازان تکنولوژی چه کسانی هستند؟
سجن شناسان (انجماد و سرمازیستی)
هدف از سجن شناسی ،اصطلاحا “انجماد ، انتظار ، احیا” است.در این طرح، روح، خود شخص است که در حافظه‌اش ذخیره شده بنابراین نگهداری از حافظه در سرما، تا زمانی که تکنولوژی های پزشکی اقدام به احیای آن کنند، خود شخص را نیز حفظ خواهد کرد. در حال حاضر این امر از طریق شیشه سازی مغز صورت می‌گیرد که به معنای تبدیل مغز منجمد شده، به شیئ شیشه مانند است.
آیا این طرح شدنی است؟کریستف کُچ (Christof Koch)، عصب شناس مشهور که درباره‌ی این موضوع از ایشان سوال شد، تردید خود را درباره شیشه سازی مغز بیان کرد:
ما تا به امروز هیچ گواهی دال بر اینکه دوباره بتوان مغز شیشه‌ای را با حفظ اطلاعات قبلی، زنده کرد، به دست نیاورده‌ایم.
منتقدان علم سجن شناسی می‌گویند : زنده کردن مجدد جنین یخ زده ممکن است اما مغز مقوله بسیار بزرگتر‌ی است و فرایند انجماد، سلولهای عصبی حافظه را نابود می‌کند و به همین منوال خود شخص نیز از بین می‌رود. هیچ فرد منجمد شده‌ای دوباره به زندگی برنمی‌گردد.
اکستروپین‌ها (انسان غیر متجسد)
همانطور که از نامش معلوم است اکستروپین ها مخالف آنتروپی (درگاشت) هستند.با توجه به قدرت چشمگیر قانون دوم ترمودینامیک، که معتقد است جهان در وضعیت آنتروپی قرار دارد، این‌ها در واقع متفکران جسوری با نام‌های مستعار و متنوع هستند مثل : تی .اُ . تومارو( تام بل) ، مکس مور (مکس تی اُ کانر) و ناتاشا ویتا مور(نانسی کلارک). اهداف اکستروپی اگر تنها آرمانگرایی نباشد، تعالی بخش است: زندگی طولانی‌تر، هوش بیشتر، خرد بیشتر، بهبود سلامت روحی و جسمی و از بین بردن محدودیت های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی در پیشرفت شخصی و اجتماعی. آنها اظهار دارند: زمانی که به این موارد دست پیدا کنیم جاودانگی مورد بعدی است. مشکل این است که به نظر می رسد فانی بودن در هر سلول، ارگان و نظام بدن ما برنامه ریزی شده است به گونه‌ای که جاودانگی نیاز به حل مشکلات بیشمار و پیچیده‌ای بطور همزمان دارد. حتی اگر ما بتوانیم با حل مشکلات عدیده‌ی پیش رو از سقف ۱۲۵ سال هم بگذریم، چه کسی می‌داند که در صورت افزایش طول عمر به ۲۰۰ یا ۵۰۰ سال، چه مشکلات پزشکی غیرقابل تصوری را پیش رو خواهیم داشت؟ به جای دستیابی به هدف آرمانگرایانه جاودانگی، تلاش برای دستیابی به یک زندگی با کیفیت هدف ارزشمند تری خواهد بود.
ترا بشریت گرایان
ترابشریت گران قصد دارند تا از طریق انتخاب شیوه زندگی شامل رژیم و ورزش، و سپس از طریق تقویت کننده‌های بدن (مانند کاشت سینه یا حلزون گوش)، تعویض اعضای بدن (مثلاً زانو، باسن و قلب‌های مصنوعی) و در آخر مهندسی ژنتیک، وضعیت انسان را تغییر دهند. هدف آنها کنترل کردن تکامل و تبدیل انسان‌ها به گونه‌هایی قوی‌تر، سریع‌تر، جذاب‌تر، سالم‌تر و با توانایی‌های شناختی بسیار برتر است.
یکی از جالب توجه‌ترین ترابشریت گرایان، دکتر فریدون اسفندیاری بود. متاسفانه ایشان به علت ابتلا به سرطان لوزالمعده تا سال ۲۰۰۰ بیشتر زنده نماند و اکنون جسد ایشان درمحفظه ی نیتروژن مایع در بنیاد توسعه ی زندگی الکور شهر اسکاتسدیل ایالت آریزونا نگهداری می‌شود.
بارگذاران ذهن تکین گرا
این افراد دانشمندانی هستند که می خواهند “خود” یا “روح” شما – الگوی اطلاعاتی که بیانگر افکار و خاطرات ذخیره شده در مغز شماست – را به یک کامپیوتر منتقل کنند. قانون مور از سال ۱۹۶۰ میزان دقیق دو برابر شدن قدرت رایانه را پیش بینی کرده است. به گفته کورزویل (یکی از افراد پیشرو در تکین گرایی) با نزدیک شدن به تکینگی، جهان در یک دهه بیش از هزار قرن گذشته تغییر خواهد کرد و با ادامه شتاب و رسیدن به تکینگی، جهان طی یک سال بیشتر از همه تاریخ ما قبل تکینگی تغییر می‌کند. او در سال ۲۰۱۶ با داشتن پشتوانه‌ی غول تکنولوژی گوگل به عنوان مدیر مهندسی، در مصاحبه‌ای توضیح داد که ما مشتاقانه در انتظار چه هستیم :
از آنجایی که در سال ۲۰۳۰ این طرح شهرت پیدا می‌کند، نانوربات‌ها در جریان خون عوامل بیماری زا و مواد زائد را از بین می‌برند، بدن ما را از لخته ها، گرفتگی ها و تومورها رها کرده، خطاهای دی ان ای را اصلاح و در واقع روند پیری را معکوس می کنند.من اعتقاد دارم که در حدود سال ۲۰۲۹ به زمانی خواهیم رسید که فناوری های پزشکی هر سال یک سال دیگر به امید زندگی شما اضافه کنند.
با سرعت بخشیدن به فناوری پزشکی، زمان برای دهه‌ها قرن‌ها و فراتر از آن و احتمالا تا ابد ذخیره می‌شود. در بعضی مواقع این عمل دوراندیشانه ای خواهد بود که خودتان، ذهن خود را در یک کامپیوتر بارگذاری کنید تا از مشکلی که در یک بستر بیولوژیکی مانند مغز به وجود می آید، خودداری کنید. هنگامی که این اتفاق بیفتد، انسان به جاودانگی خواهد رسید.
آیا هرگز میتوانیم جاودانه شویم؟
مطمئن نیستیم. با ارزیابی نسبی جاودانگی بر اساس علم، به نظر می‌رسد سجن شناسی برنامه ی موفقی آمیزتری نسبت به بارگذاری ذهن خواهد بود، فقط به این خاطر که دیدن اینکه بدن، مغز و فرد، محافظت، منجمد و ذخیره شده و سپس یخ زدایی ، گرم و مجددا راه اندازی شود درمقایسه با بارگذاری ذهن در کامپیوتر، بیشتر به بیدار شدن از خواب طولانی شباهت دارد. در بارگذاری ذهن تنها یک کپی از فرد به وجود خواهد امد که با دوقلو تفاوتی ندارد، و هیچ دوقلویی نسبت به قل دیگرش دیدگاه اینکه “او من هستم” را ندارد.
با این حال به نظر می‌رسد اکستروپین‌ها و ترابشریت گرایان، رویکرد عملی‌تر و رو به رشد تری را پیشنهاد می‌کنند که میتوانیم از همین امروز پیش بگیریم – رژیم غذایی، ورزش و تغییر سبک زندگی. بنابراین بیایید آن مسیر را ادامه دهیم و ببینیم تا کجا میتوانیم پیش برویم ،ریسک بزرگی است اما اگر نتیجه دهد بسیار سودمند خواهد بود. در نهایت، آنتروپی مسیر بسیار طولانی را پیش رو دارد.اگرچه رژیم غذایی، ورزش و سبک زندگی موارد بسیار خوبی برای داشتن عمر طولانی و زندگی سالم هستند اما تردید داریم که بتواند طول عمر انسان را به بیش از ۱۲۵ سال افزایش دهد. زمانی که این حصار در طی دهه ها یا قرن ها شکسته شود، شکاکان معتقد خواهند شد، تا آن زمان باید با ساختن هر روز، هر برخورد، هر رابطه، از فرصت خود نهایت استفاده را بکنیم، زیرا اینجاست که به معنای واقعی زندگی دست پیدا می‌کنیم.
دیدگاهتان را بنویسید